Naród wiecznych tułaczy

Słowo "żyd" ma w naszych (bardzo nietolerancyjnych) czasach dość negatywne zabarwienie. Kojarzymy ich bowiem z lichwą na olbrzymi procent i bankierstwem. Wielu z nas nie zna jednak dramatycznych dziejów tego narodu. W całej swojej historii,   tułał się poszukując swojego miejsca na świecie. Mimo licznych przeciwności, wielu prześladowań i prób unicestwienia, przetrwał czasy najcięższych prób. Dzięki Bogu, mają teraz swój skrawek ziemi- Państwo Izrael. Żydzi imponowali swoją niezłomną wolą przetrwania wielu cywilizacjom, w tym Imperium Rzymskiemu. Pozwoliło ono więc Izraelowi, jako jednej ze swoich prowincji na czczenie swojego boga i nie uczestniczenie w obrzędach religijnych na cześć bóstw z imperialnego panteonu.

 

 I. Kraj Boga Jahwe.

  a) Od Abrahama...

Zgodnie z informacjami pochodzącymi z Biblii, ojcem narodu żydowskiego był żyjący ok. II tys. p.n.e. Abraham. Z woli Boga, wyruszył on z Mezopotamii do Palestyny, krainy w Kannan, na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Według Starego Testamentu, twórcą plemiona Izraelitów był jego syn, zrodzony dzięki boskiej łasce- Izaak. Po śmierci, w wieku 175 lat (!), Abraham został pochowany przez Izaaka i Izmaela obok żony Sary w Hebronie. Abraham doczekał się jednak i wnuka, któremu Bóg nadał imię Izrael. Wszyscy jego potomkowie to właśnie Naród Izraela. 

 b) ...przez Mojżesza...

Wielki głód na ziemiach Kannan, zmusił Żydów do szukania schronienia w Egipcie. Faraonowie początkowo chętnie przyjmowali przybyszów, jednak z czasem ich życie coraz bardziej przypominało niewolniczą pracę. Okres ten zwany "niewolą Egipską" zakończył dopiero Mojżesz. Poprowadził on naród Izraela do "Ziemi Obiecanej"- Palestyny. Egipcjanie wkrótce pożałowali, że ugięli się pod naciskiem Mojżesza i Faraon wysłał armię by sprowadzić ich z powrotem. Hebrajczycy znaleźli się w tragicznej sytuacji i gdyby nie pomoc Boska zginęliby pokonani przez miecze, pełnych nienawiści Egipcjan. Bóg sprawił, że morze się rozstąpiło, Mojżesz i Izraelici uciekli przez jego środek a pogoń zginęła w nieskończonych odmętach powracających na swe miejsce wód. Mojżesz przewodził Izraelowi przez czterdzieści lat wędrówki po pustyni, jednak nie dane mu było wejść do Ziemi Obiecanej, za grzech którego się dopuścił u źródeł Meriba.

 c) ...po Salomona.

W następnych latach nad Izraelitami sądy wykonywali sędziowie. Była to teokracja, a jednocześnie najwcześniejsza demokracja, w której lud wybierał spomiędzy siebie zwierzchników. zagrożone przez Filistynów zjednoczyły się, tworząc państwo, którego pierwszym królem został Saul. Tak powstało Zjednoczone królestwo Izraela. Za panowania drugiego, Dawida (ok. 1006 p.n.e.-970 p.n.e.), Izraelici podporządkowali sobie zbrojnie inne plemiona zamieszkujące tereny Kanaanu (Filistynów, Moabitów i Aramejczyków), podbili znaczne terytoria na północy i południu oraz zdobyli Jerozolimę, ustanawiając ją swą państwową i religijną stolicą. Syn Dawida, Salomon (ok. 971 p.n.e.-931 p.n.e.), sprawował władzę w okresie pokoju i zajął się administracyjnym, gospodarczym oraz prawnym umocnieniem swego państwa. Zadbał o rozwój rolnictwa, wydobycia miedzi, budowę dróg i floty handlowej. Za jego panowania powstała w Jerozolimie wielka Świątynia. Za jego panowania, państwo osiągnęło szczyt potęgi. Po śmierci Salomona nastąpiło podzielenie królestwa na dwa oddzielne: na południowe królestwo Judy (dwa pokolenia) i północne królestwo Izraela (dziesięć zbuntowanych pokoleń pod wodzą Jeroboama I).

 II. Z niewoli w niewolę.

 a) Asyria

W 732 p.n.e. Królestwo Izraela zostało uzależnione, a w roku 722 p.n.e. zajęte przez Asyrię i zyskało suwerenność dopiero po upadku Asyrii w 609 p.n.e.

 b) Babilon

 Królestwo Judy zostało opanowane przez wojska egipskie faraona Necho II, a następnie w 586 p.n.e. zajęte przez króla Babilonu, Nabuchodonozora II. Jerozolima została w 586 p.n.e. zniszczona, Świątynia zburzona, a część elit państwowych i religijnych (ponad 4 tys. osób) uprowadzona w niewolę do Babilonii. 

 c) Grecja

W 332 p.n.e. wojska macedońsko-greckie Aleksandra Macedońskiego podbiły Judeę, która poddała się bez walki. Juda weszła w skład prowincji nazwanej Syrią Dolną, czyli Celesyrią. Stolicą prowincji zostało miasto Samaria. W ramach Celesyrii Juda była autonomiczną eparchią ze stolicą w Jerozolimie. To Grecy zmienili nazwę Judy na Judeę. Przymusowa Hellenizacja budziła opór w ceniących wolność Izraelitach. W 166 p.n.e. wybuchło powstanie. W 152 p.n.e. Syria zawarła porozumienie z Machabeuszami, przyznając Żydom w Judei znaczne przywileje. Powstało Państwo Machabeuszy, które było rozrywane wewnętrznymi sporami i walkami zwalczających się stronnictw. W przebieg tych walk włączyli się Rzymianie, kładąc kres niepodległości Judei.

 d) Imperium Rzymskie

W 63 p.n.e. do Judei (od strony Syrii) wkroczył rzymski legion pod wodzą Pompejusza. Zwolennicy arcykapłana Jana Hirkana II bez walki poddali Jerozolimę. Państwo Machabeuszy przestało istnieć, a Judea znalazła się w strefie bezpośrednich wpływów imperium rzymskiego.

 III. Wieki bez ojczyzny.

Historia narodu Żydowskiego jest pełna tragizmu. Ilekroć los dawał im cień nadziei, wszelkie szanse zaraz były niweczone przez potężniejszych sąsiadów. Widać jednak siłę tej nacji, płynącą z bezgranicznego oddania i lojalności swojemu władcy. Warto zauważyć, jak ogromną rolę w państwie pełniła wiara. To ona jednoczyła rozproszone plemiona i szczepy, oraz zapewniała porozumienie. Tego właśnie porozumienia zabrakło nam w XVIII wieku, gdy chciwe państwa ościenne dzieliły nasz kraj między siebie, rozszarpując go na części.